çocukken buzdolabındaki bütün sular içki şişelerinde durduğundan evimize gelen bir tanıdık su yerine rakıyı kafaya dikmişti. imam hatipli bu arkadaş ilk ve son rakısını içmişti sayemizde o yüzden pek sever bizi.
ah nostalji ve melankoli! içkiyi kıvamında tüketen akdenizli ailelerin, gerek yoksulluktan ve gerekse eşyanın kıymetini bilmekten kaynaklanan tutumudur. müstakil evlerimizde insanca yaşadığımız çocukluk günlerimizde, herkesin avlusunda bulunan mobilya niyetine kullandığı şeyler ve dekoratif malzemeler o kadar standart, o kadar bizden ve o kadar samimiydi ki...
o kadar basit ve eski eşyaların içine sinmiş mutluluğun sırrı neydi ki? o sıcak yaz günlerini ve gecelerini unutulmaz kılan sahnelerden bir demet size: bir kere, mutlaka bir büyük ve yaşlı dut veya incir ağacı vardır avlunun ortasında yükselen ve hepimizi kucaklayan! sonra, baş köşeyi kapmış olan bir veya iki adet eski mi eski, yarı yıkık-yarı kırık divanlar/kanepeler dururdu. kendileri eski, ama örtüleri herzaman pırıl pırıl ve renkli ve sizi yaz sıcağından kurtarıp, canlandırmaya hazır bir şekilde kucağına-koynuna almayı beklerdi sanki... avlunun dış hatlarını belirtircesine belli bir hizada dizilmiş yağ tenekelerinden dönme (vita, karam,...vb.) çiçek saksılarımız, o büyük ağacın bebekleri, divanların süsleri veya bizim bekçilerimiz gibiydi... ve ortada bir masa. ama, üzeri mutlaka muşambalı/naylon örtülü. ve masa üzerinde herzaman, yaz sıcağında kavrulan damağımızı serinletecek su şişeleri. e o yoksullukta gidip de paşabahçeden sürahi alamayacağımıza göre, nereye konulacaktı sular? ya toprak testilere ya da (o zamanlar cidden bugüne kıyasla çok ucuz olan) dedelerimizin tükettiği rakı ve şarap şişelerine tabi ki! renk renk ve farklı biçimlerde serinletirlerdi bizi o güzelim içki şişeleri... ruhları şad olsun anneannemin, babaannemin ve dedelerimin...
geronimo
horizonmersin
astral gay
nanelimonnnn
dark bear