dünyada çok az başa gelebilecek anlardan biri...

anam hep söylüyorum 27 yaşındayım,belki şu dünyanın en paçoz,en ucuz lubunyasıyım...hiçbir şeyden mutlu olmadım ben bu hayatta...çok başarılar elde ettim,çok peşimde yakışıklı adam dolandı,çok güzel yerlere gittim ama ben asla mutlu olmadım kendimden...hep kendimi yetersiz gördüm...taa ki kendimden küçük kaşarlara hitap ettiğimi bilene kadar...

hem okul hayatımda,hem iş hayatımda,hem sosyal hayatımda hem de gay hayatımda hatta bu sözlükte...hep kendimden küçüklerle samimi olmak,yol alabilmek istedim..oysa çok kıskanırdım küçük kaşarları bana yaşlılığımı hissettirdikleri için ama olsun zamana yenilmemek için...en basite indirgiyorum:10 yıldan beri gay hayatındayım,kaydadeğer bir süreç diye düşünüyorum...tek amacım bu hayatta,kendimden küçüklere hitap edebilmek,sanırım tek mutlu olduğum şey bu... ondan sanırım bu kadar üstüme düşmem,kişisel bakımlarım,komplekslerim... ama var ya mesela şu sözlükte,kendi yaşımdan küçük kaşarlardan övgü dolu sözler duyunca,götüm havalanıyorda havalanıyor ayooooll!!!

sanırım bizim neslin(83 ve 88 arası) en büyük mücadelesi buydu...bizden önceki nesil biraz fazla tırsaktı,biz bizden sonrakilere güzel bir şeyler bırakalım derken sıçtık sıvadık...kendi hayatımıza da ettik,başkalarının hayatlarına da...

bizler kadar paçoz olmayın küçük kaşarlar...sizden umudum çok yüksek,en azından bizim savaştığımız şeylerle savaşmak zorunda kalmayacağınız bir saha bırakabildik size...sizden en büyük umudum bizlerden daha fazla cesaretli oluşunuz...

hadi güzel bir söz ile kapatalaım bu aptal entryii de: bize bu dünya büyüklerimizden kalmadı,çocuklardan ödünç aldık biz....