romantik anlamdayı geçtim, arkadaşlıklar anlamında bile bulamıyorsun. en azından ben bulamadım. ortaokula kadar hep arkadaşlıklarda ''2.plana atılan, herkesin çok sevdiği ama kimsenin o en iyi arkadaşı olmayan'' çocuk oldum. lisedeyken aştım bunu çünkü artık demiştim ki ben insanlara fazla anlam yüklüyorum. bu bağlamda hep aklımda üniversitede ilk gün/hafta/ay tanışacağım biri olacak ve işte o zaman her şey yerli yerine oturacakdı ''click'' diye. olmadı. yine herkesin çok sevdiği ama kimsenin ilk seferde aklına gelmeyen, iyi misin kötü müsün diye sormadığı ama ne zaman ki işleri düştü ya da dedikoydu sohbetti kah kah kih kih durumu oldu mu hemen akıllarına gelen insan oldum.

bu yüzden de hakikaten insanlardan vazgeçtim. son 1,5 yıldır kendimleyim, yine yaşanmışlıklardan ötürü o arkadaşlarıma ne uzak ne yakın, sürekli gülen surat smiley'ı gibi geziniyorum ama hiçbiri ne bir derdimi tasamı ya da mutluluğumu bilir. en yakın demesem de tek dostum diyebileceğim arkadaşıma bile ne kendimi açıkladım hatta ne burada yazdığımı bile. çünkü gün geliyor ki o büyük anlamlar yüklediğiniz insanlar bir lafıyla/hareketiyle gözünüzde o kadar küçülüyor ki... kendinizden utanıyorsunuz onlara bu anlamları yüklediğiniz için.