temel problemimizin politik olmaktan ziyade sınıf psikolojisinden kaynaklandığını gösteren tepkilere neden olmaktadır.

son on yıldır palazlanan islamcı siyaset meşruiyetini ilkelere değil tümüyle sayısal baskınlığa dayandırdığından, ülkenin on yıllardır kenar mahalelerine hapsedilmiş insanlarının geliştirdiği sahip olunamayana yönelik nefreti de oy potansiyeli uğruna kamusal alanda görünür olmaya davet etmektedir. hem ekonomik olarak alternatif yaşam olanaklarından hem de kültürel olarak çeşitli sosyalleşme biçimlerinden uzak kalan, içine doğduğu çevrenin dışına çıkma imkanını bulamamış ancak o dünyanın dışındaki farklı yaşamları da gelişen teknoloji sayesinde her an gözlemleyen görece genç bir nüfus kendine benzemeyene saldırmak için hazır durumda beklemekte ve politik iktidarın onayını aldığı ölçüde de eyleme geçmektedir. biraz yakından bakıldığında görülebilir ki öfkelerinin sebebi politik olmaktan ziyade sahip olunamayan bir yaşama duyulan ve giderilemeyen özlemden ibarettir.

bu ülkede modern yaşama biçimi orta sınıf şehirlilere özgü bir şımarıklık olarak algılandı daima ve sağ politikanın mimarları kırsal kesimde ya da şehirlerin varoşlarında kümelenen tabanlarına bu fikri aşılamak için elinden geleni yaptı. anne babalarını kültürel bozulma korkusuyla çocuklarını ise sahip olmadıklarının öfkesiyle farklı olana diş biletti; kendi şehirlerini yeniden fethedilmesi gereken kaleler olarak gösterdi.

bu ülkede bisiklete binmek aslında büyük ve öfkeli bir kalabalığa kendilerinden gaspedildiğine inandırıldıkları şeyleri hatırlatmaktır.