önce insan kaynakları müdürlüğüne çok içli bir mektup yazdım..havacılık sektöründe çalıştığım için,dilekçemi uçak yapıp müdürümün kapısından fırlatılmak suretiyle tam masasına kondurdum.kafamda mezdekeler çalıyordu.dışarıya çıktığımda güneş daha bir parlaktı.60lı yıllarda şemsiyelerinin etrafında dönerken topuklarını çarpıştıran adamlar gibi seke seke uzaklaştım.yılların stresi, yıllık iznimi alabilecek miyim,bu gün de mesaiye kalacak mıyım, bir sonraki zirvede yine çalışıyor olacak mıyım,karda ,siste, volkan patlamasında, iç çatışmalarda iptal olan uçaklar yüzünden uykularım kaçacak mıydı kaygılarından kurtulmuştum..özgürlük hiç bu kadar hissedilmemişti bünyemde..artık osmanlılar yenildi diye biz de yenildik kalıplarında yaşamıyordum..çok mutluyum..*