iki yıllık izmir-ankara-istanbul arasındaki köşe kapmacanın sonunda bugün tenhada kıstırdığım, sarılıp kaldırarak (sarsarak) sevdiğim bebek. her fırsatta birbirimize bakıp yaa çok tatlu ya bu ya şeklinde saçmalamanın dışında gün dahilinden hatırladığım pek bir şey yok. hariqasın, hariqa. ne demem gerektiğini tam yazıya dökemesem de beklediğimiz iki yıla deydiğini çok içten bir şekilde söyleyebilirim. artuk bu yıl mümkünse iki taraftan biri kıçını kırıp sabit kalsın ki diğeri gelince vakit geçürebilelim. lütfen, bak reca ediyorum.