1988 yılında saddam hüseyin tarafından iranla birlikte, kendisini arkadan vuran kendi ülke vatandaşlarına* * kimyasal silah kullanarak, o anda 5.000 kişinin ölümüyle sonuçlanan olay sonucu o bölgede yaşayan kürt kökenli kişiler ülkemiz sınırına kaçmıştır. kızılay başta olmak üzere sivil kuruluşlarının da devreye girmesiyle sınır kapıları açılmış, bu kişiler yurda alınmış, ev verilmiş, aş verilmiş, iş verilmiştir. oradan kaçarak hayatını kurtaran ülkeye minnettarlıklarını kanla, mermiyle, nefretle ödeyen insanlar hala ezik hala yok sayılmaktadırlar. unuttukları şey şudur: etnik köken olarak yaşayan gürcü, laz, ermeni, göçmen hiçbir vatandaşımız "ne mutlu türküm diyene" demekten utanmaz, kendi dillerinde eğitim talep etmez, kendilerini temsil eden paçavraya sahip olmaz. kan dökmezken sözde yok sayılan bu ırk, barış ve demokrasi kılıfının altında kanla nefretle hak aramak istemektedirler. keşke gerçekten böyle bir sorun olmasa ve gerçekten yok olsa hepsi... işte o zaman böyle bir sorun kesinlikle kalmayacak.