genelde bir objeye, duruma, olaya, olguya karşı hissederdim bu duyguyu ama ilk defa iki insana hissediyorum. birincisi tamamen öz varlığıma, diğeri de eskiden adını duyduğumda içimi titreten, şimdilerde ise karikatürde görünce bile midemi bulandıran varlığa... hiç ummazdım ki bir insandan bu kadar nefret edeyim, bu denli tiksineyim. şu saatten sonra nefretimden payına düşenlerden en olumlusu "ne olursa olsundur".
benden uzak olsundur, çevresindeki yalanlara, riyalara, yakın olsundur. kendisinin bile %10 bildiği dünyamı yargılamak, olmayan beyinlerden fikir almak, her şeyi elinin tersiyle itip kafasında acabalarla yaşamak onun payına düşen en büyük mutluluklardır. oysa ne kolaydır sana inananı kandırmak, aldatmak. görememiştir, bilememiştir.
nefret aşka yakın derler ya ikisi birbirinden şimdi siklerce metre uzaktadır, öyle kalmalıdır, ben nefret ettiğim bu iki kişiyi hiç tanımamış sayıyorum. dün gece nefretimin sonucu olarak birini öldürdüm sözlük, bildiğiniz katilim ben, dün gece o salak aşık llsdd'yi tırnaklarımı geçire geçire öldürdüm, nefretimi kusa kusa, sonra bir sigara yaktım. şimdi ise gidip barlarda önüme çıkan herkese" teslim olmak" için hazırlanıyorum.
ben ilk defa birinden nefret ettim sözlük, ben hiç böyle olmamıştım.