evcil hayvanların içinde, eşekten sonra en çilekeş ikinci hayvandır kendisi. yük taşır, çift sürer en ağır işlere koşturulur yine de banamısın demez.
bizim "boş boş" dediğimiz o ıslak, o hüzünlü bakışlar, aslında büyük bir kederin, kendinden vazgeçmenin işeretleridir..
trenlerin arkasından bakakalması ise, hep ufak bir ihtimal de olsa, bir gün çekip gitmeyi, bu anlamsız ve boş hayatı arkada bırakıp yeni sulara yelken açmayı hatırlatıyordur ona.
aslında ne çok ortak yönümüz vardır bu sevimli yaratıkla.
kimimizin paçalarından akarken öküzlük, kimimiz, ısrarla saklarız bu yanımızı. ama çok nadir de olsa, "ah ben ne büyük öküzlük ettim" diyerek bunu itiraf edenlerimiz de vardır.