birkaç gün önce 22 yaşındaki kuzenimi kaybettim trafik kazasında.kendisi motor tutkunlarından biriydi.ankara
ın en hızlı motorcularından biriydi hatta.yakışıklı,genç,akıllı,çılgın,pırıl pırıl...çocukluktan beri en düşkün olduğum,kıyamadığım,hep farklı olduğuna inandığım kuzenim,en yakın arkadaşlarımdan biriydi...ailede ilk ona eşcinsel olduğumu söylediğimde daha 18 yaşındaydı,duyar duymaz ilk söylediği "siktir et la,hadi motoruma atla da,ankarayı gezek" olmuştu...sabaha kadar motoru ile gezmiştik...sonrasında bir kokoreçci bulup,kokoreç yemiştik,her ne kadar tiksinsemde kokoreçden..

sonradan hep devamlı görüşmeler...her ne kadar aileden ilgimi alakamı kessem de,arkadaş olduğumuzdan,aynı zamanda sevgilisininde en yakın arkadaşlarımdan birisi olmasından mütevvellid devamlı görüşmeler...

"off ne yaparsam yapayım,kim olursa olsun,ne olursa olsun mutlu olamıyorum tam, anlamıyorum,karanlık en büyük parçam,hız en büyük tutkum la" cümlesinin kafamda geçtiği bir gün...tam da kasım bitmeden...

bir ölüm haberi...

kuzenin öldü...

üzülemiyorum arkandan...neden böyle oldum bilmiyorum...ölümlere-her ne kadar sevdiklerim bile olsa- üzülemiyorum...cenazene bile bundan katılmadım..belki yakıştırmadığımdan,belki kıskançlığımdan belki mutlu olduğuna inandığımdan....

çünkü bana göre ölüm yeni bir başlangıç...hala bu cehennemde nefes alanlar işkence çekiyorlar,ölenler kurtulmuş durumda....

ruhun şad olsun kuzen...

si yu uleeen =))))