yavaş yavaş çözebiliyorum onu, nasıl davranmam gerektiğini de öğreniyorum günden güne. esrarengiz bir adam. onunlayken zaman nasıl geçiyor anlamıyorum bile. mimikleriyle de ne düşündüğünü konuşmadan aktarabiliyor. zaman zaman sözlükten uzaklaşıyor, çabuk kırılıyor ve soğuyor. eksikliği de hemen hissediliyor. "kırılma, küsme sen yine bir entry yaz, zor değil inan, az kaldı az. bu kadar erken susma biraz bekle, ağlama, ağlama gül biraz". kaç dostumuz kaldı şu garip dünyada. o, bir elin parmaklarını geçmeyen dostlarımın en önemlilerinden. iyi ki varsın. ayı sözlük ikinci taksim zirvesinde beni yalnız bırakmadığın için tekrar teşekkür ederim.