bir zamanlar, aşık olduğum kişi askerlik görevini yapmaya gittiğinde, sıkıntıdan teselli ararken tutulduğum bir tutkudur pipo tüttürmek ve pipo koleksiyonculuğu.
içine tütün koyup tüttürdüğüme utandıracak düzeyde sanat eseri sayılabilecek olanları vardır.
insanoğlunun, bir bitkinin kökü ile metali, reçineyi, plastiği, kauçuku,...vb. malzemeyi, ne muhteşem bir uyumla birleştirebildiğini gösteren bir icattır.

ağırlıklı olarak, bir tür fundalık bitkisi olan "erica arborea" bitkisinin köklerinden yapılır. türkçe'de gül kökü denilir, fakat, bildiğimiz gül çiçeğiyle uzaktan-yakından bir ilgisi yoktur!
çoğunlukla yunanistan ve italya'da yetişmiş olanların kökleri tercih edilir. o kökleri toplayıp kurutmaktan tutun, işlemeye kadar uzanan süreç tam bir festivaldir!
ülkemizde pek yaygın olmasa da, özellikle lüle taşından pipo oyan meşhur ustalarımız vardır.
amerika yerlilerinin icadı olduğu söylenir (hem güney hem de kuzey amerika).
günümüzde, dünyanın en iyi pipo ustaları ve seri üretim şirketleri, kuzey avrupa ülkeleri ile italyanlardan çıkmaktadır.

sonuç olarak, kullanılmasını önermem ama, güzel bir hobidir. ruhunuzu dinlendirir. japonların saki içme töreni gibi bir tür törensel hazırlıkla içimi ve bakımı gereken bir araçtır.

(bkz: türkiye pipo kulübü)