basketbol oynadığım zamanlar, takımımızın koçuna deliler gibi beslediğim duygu. benimle muhatap olduğu her an, yaklaştığı her saniye kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. geçenlerde, dışarda karşılaştık, baya bi yaşlanmış, çökmüş bir de evlenmiş, çocuğu olmuş. bana, oğlum diye seslendi, hep öyle seslenirdi de ben duymazlıktan geliyordum aslında. değişik duygulara sürüklendim, muhabbet ettiğimiz o birkaç dakikada. zamanla geçiyormuş bir de bu duygu, bunu öğrendim.