1987 yapımı yavuz turgul filmi. başlığın açılmamış olması beni incitti.

şener şen, sermin hürmeriç, uğur yücel, osman cavcı ve daha niceleri. sağlam bir metin, güzel bir müzik (ve müzikler) ve bir daha tekrarlanamayacak olan müthiş yapım.

son 10 dakikası benim ömrü hayatımı mahvetmiştir. şu film yüzünden aslında hayatımı ben mahvettim diyebilirim.

yıllar sonra y. turgul ile yapılan bir röportaj kitabı okuyordum. sormuşlar muhsin kanadıkırık'ı, nasıl bir karakterdi diye. o da aptal olduğunu söylemiş. zamana ayak uyduramaması, saflığı, değerlerine bağlı kalması vs. turgul için aptallıkmış. nasıl kızmıştım anlatamam. doğru ama turgul gibiler uçar gider muhsin gibiler de yok olmaya mahkumdur.

muhsin bey'in de dediği gibi: hani ben kazanmıştım!

- ulan ali nazik, şu evin haline bak, pis herif.

- gitti o çocuk. şeyle birlikte, o pavyoncu kadınla birlikte gittiler. sevda mıdır nedir hani çocuğu var ya...

- çiçekler ölmüş, hepsi. eskiden bir yer ayarlardın. güneşi iyiyse yerini de sevdiyse ne biçim açardı. şimdi güneş aynı, ışık aynı, yer aynı. suni gübre istiyorlar. bir iki gram potas koyunca bir coşuyor namussuzlar ama sonra ölüyorlar... allahaısmarladık madam. eşyalarımı satın, borcumu karşılar sanırım. plaklarımı da satın alıcı çıkarsa tabi, yoksa atın gitsin.