kafamı cama dayamış kablosuz kulaklıkla müzik dinlerken eski sevgilim aramıştı. o zaman da kulaklığımdan çok ses gitmezdi karşıya dolayısıyla biri aradığında onun bluetooth'unu kapatıp telefonu kulağıma koyup konuşurdum. o gün artık nasıl becerdim bilmiyorum hoparlöre almışım. "efendim aşkım" dedim, tabii karşıdan davudi bir erkek sesi "aşkım nasılsın müsait miydin" deyince tüm otobüs bana bakmıştı. epey de kalabalıktı amına koyayım. gülüşmeler... kıpkırmızı olup hışımla hoparlörü kapattım. ama sonra, bir iki dakika sonra yani, o telefonu "görüşürüz akşama aşkım" diyerek kapatmıştım. düşündüğümün aksine çok güçlü hissetmiştim. duraktan inerken kuyruğum dikti. tabii duraktan eve giden yolda "aptalsın, aptalsın" diye diye kendimi de yemedim değil. tek üzüldüğüm şey bunu eski sevgilime anlattığımda komik bulmaktansa endişelenmişti. yüzü düşmüştü. korkak bir adamdı. epey.
bak aklıma geldi yine. otobüste, bu tek başıma yanlışlıkla da olsa yaptığım kendimce küçük devrimi buna değen bir erkek için yapsaymışım diyorum. şu an asla yapamam mesela. neyse ne uzattım gene, pöf.