o lanet olasıca gururumuzun arkasına saklanıp kimseciklere ihtiyaç duymayan kalabalıklarımızla ördüğümüz muazzam kozanın her tarafından pırtlayan yanlarımız. gideni tekmeler, geleni sabaha kadar ağırlar, yoğunluklarını bahane eder, bulduğuyla yetinmez. sonrasında kibirle karışık örülen duvarlar o denli sağlamlaşır ki kendin kırıp çıkmak zorunda kalırsın ve yalancı çoban misali kimse seçilmiş yalnızlığını bölmeye niyetlenmez. en makyajlı hallerimizle sergilediğmiz mağrur duruşlar gece 12de eve varmayı gerektirir ki sulanırken aktığı çok da belli olmasın.

(bkz: dokunulmak)