bu gün işler iyice sarpa sardığında anladım, daha da dibe düşüyordum...
herkesten, her şeyden elimi eteğimi çekmişliğim ile biraz daha kendimle kalınca anladım, çekilmez bir insanmışım...
kafamı dinlemek, kendime olan saygımı kaybetmeme ve sahip olduğum tüm nefreti kendime yöneltmeme sebep olmuştu.
ve öyle bir boşluktayım ki, karanlığın küf kokan buharı ciğerlerime dolarken, kendimi bıraktığım uçurumda asılı kalmış gibiyim...
eziklik ve kabullenmişlik burada boy gösterdi ilk defa, ve ilk defa çaresizliği bu kadar yakından, elimi ateşinin yakmasına göz göre göre izin vererek tattım...
hiç bitmeyecek bir boşlukta asılı kalma eylemi gibi...
durmak istemeyen ama duran adam misali...
korkuyorum, biraz daha kendimi dinleyip, elimle bir bir yıktığım enkazları ateşe vermekten korkuyorum...
sesimi duyan var mı onu bile bilmiyorum...