şu sıralar yapmayı planladığımız eylem. sevgili kişisiyle ayrı şehirlerdeyiz uzun süredir. öncesinde bir ilk tanıştığımızda 5 ay kadar, bir de daha sonra istanbul'da 8 ay kadar beraber yaşadık, sonra iş nedeniyle şehirler değişince ayrı düştük, dile kolay 4 sene geçti. bu şekilde yaşamanın bir anlamı yok, madem bunca senedir bir ilişki götürüyoruz, beraber yaşamalıyız kafasına ulaştık sanırım ikimiz de. daha doğrusu o hep o kafadaydı da, benim kafam geç geliyor.

şimdi o işinden pek memnun değil, benim yaşadığım şehirde onun alanındaki iş olanakları ve kariyer fırsatları daha fazla. ayrıca ben burada ayrı bir eve çıktım. işim de stabil sayılır, bir süre daha buralardayım gözüküyor (belki de emekli olana kadar). bu nedenle aslında taşlar yerine oturmuş gözüküyor, bu adımı atmak için mantıklı bir zaman. ayrıca psikolojik olarak da oldukça yardım aldım, bir süredir eşcinselliğimi hayatımın geri kalanı ile nasıl bağdaştıracağım konusunda çaba gösteriyorum.

aynı evde yaşamayı istiyorum evet. zaten bu şehre gelip de kendine ayrı bir ev tutması hiç bir şekilde uygun olmaz. zaten bunu bana açık bir dille de söyledi, ben oraya gelirsem öncelikle senle yaşamak için geleceğim, tersi birşey düşünme diye. zaten böyle bir durumu benim de kabul etmem mümkün değil, olmaz öyle birşey.

aynı evde yaşayınca hayatı paylaşacağız, sorumlulukları paylaşacağız, birbirimize destek olacağız, hastalıkta birbirimize bakacağız, beraber ortak planlar yapacağız diye düşünüyorum. ayrıca yemek yapmayı, sağlıklı yaşamayı, spor yapmayı önemseyen biri, bunlar da benim eksik olduğum konular, bu konularda bana yardım etmesini çok isterim. ayrıca her geceyi sevgilinin sıcaklığının yanında geçirmek de harika. sevgiliyle uyum konusunda da neredeyse hiç endişe etmiyorum zira zaten kendisi dünyanın en uyumlu, en uysal insanlarından biri. ayrıca aramızdaki sevgi bağı da bayağı güçlü, pek çok şeye şunca yıldır tolere ettik. ayrıca önceden beraber yaşadığımız evlerden farklı olarak, şu anki ev 1+1 değil 2+1, dolayısıyla kafan atarsa kaçacak, kapını kapatıp yalnız kalabileceğin bir odası da var, ve bu cidden önemli bir ihtiyaç oluyor beraberliklerde.

ne zorlar? başta aile konusunun çözülmesi lazım elbette. aileme zaten açılmış durumdayım, öyle güllük gülistanlık bir ilişkimiz yok annemle bu nedenle ama yani daha ne yapabilirim bilmiyorum. kadını aile grubu ile bile tanıştırdım. babam munis biri, ona açılmadım ama açılsam anlayış gösterip destek olur gibi geliyor. abim de dünya sikime minare biri, annem ona da söylemiş, pek de takmamış. kuzenime açıldım, halama açılasım var falan. onlar da gerçi ne kadar etki edecekler.

komşular diyeceğim ama, kaç komşumu tanıyorum ki şu apartmanda. kaç komşumla doğru dürüst bir ilişkim var. ankara'nın en süper elit semtinde oturmuyorum belki ama gene de liberal sayılabilecek bir semtteyim, oturan kişiler kibar insanlara benziyor, daha sorun yaşamadım.

kendi sosyal ilişkilerimde etkisi olur mu diye düşünüyorum? zaten yakın üç beş arkadaşıma açılma sürecindeyim, bunlardan hiçbirinin de beni dışlayacağını zannetmiyorum, zaten dışlasalar ben de onları dışlardım. ama mesela pek yakın olmadığım başka arkadaş gruplarım beni bir yere davet etseler, sevgili kişisini cumartesi akşamı evde bırakıp gitmek olur mu diye düşündüm dün. aslında olur, olmaz diye birşey yok, çok müthiş bir sorun değil. bilmeyen arkadaşlarımı evime davet edemem herhalde, öyle bir durumu olur. ama zaten evimde habire birini ağırladığım da yok, kırk yılın başı oluyor, o da olmayıversin. gerçi düşünüyorum, bir süre geçtikten sonra ben de sevgilim de durumlara alıştıktan sonra bir şekilde ayarlarız bu tür şeyleri.

aslında düşününce çok da sorun olmayacakmış gibi geldi. düşüncelerimi böyle yazmak iyi geliyor, kafamı toparlıyorum. okuyan herkesin görüş ve önerilerine açığım bu arada.

saygılar, sevgiler.