dünyayı değiştirme dürtüsü insanları ya mutlak taleplere götürür ya da suskunluğa; bu dürtü sesini bulduğunda bir şiir olarak duyulur. örneğin devrimci dönemlerin dışındaki dönemlerde kitleler eylemci şair olurlar ya da aşkı dangul dungul yaşarken, öfleyen pöfleyen insanlar ayrıldıklarında ümit yaşar oğuzcan oluverirken; uzun seneler mutlu evliliği olan insanlarda bir özdemir asaf, hayyam havası gözlenir. yani içinde bulunulan durumun tam aksine, olunmak istenilene yazılır şiir. ha mevcut sevgiliye, öğretmene, polislere yazılanlara popüler methiye * denir o ayrı.