yıllardır süregiden kanlı bir boğazlaşma yaşandı ülkede. ne kadar cana, ne büyük acılara mal olduğu hepimizin malumu..
kimlerin bu boğazlaşmadan nemalandığı, kimlerin yoksul halkın çocuklarının kanı üzerine ne holdingler, ne saraylar diktiklerini belki hiç bilemeyeceğiz.
ama bildiğimiz bir şey var. kürt ve türk çocukları öldü bu savaşta. ülkenin bir bölgesi fiili bir savaş alanına döndü. her iki tarafın verdiği resmi kayıplar bir yana, kaç kuşak, sıkıyönetim, olağanüstü hal, koruculuk, jitem, hizbullah, cezaevleri, faili meçhuller, köy yakmalarla büyüdü.pkk'nın ve devletin, sivillere yönelik birbirini aratmayan vahşilikteki saldırıları ne büyük travmalar yarattı toplumda.

şimdi, tüm bunlardan sonra bir umut var.ilk kez tünelin ucunda bir ışık göründü. ilk kez bugüne kadar denenmemiş bir yöntemle, yani konuşarak, müzakere ederek bu sorunu çözmenin yollarını arıyorlar. tıpkı dünya'nın başka yerlerinde başkalarının yaptığı gibi.
ama rahatsız olanlar var yine de.kimisi pkk'yı, kimisi akp'yi, kimisi bdp'yi sevmediği için kimisi, laik, kimisi milliyetçi, kimisi sınıfsal kaygılarla yüzünü buruşturuyor.

ah keşke bir anlasalar bir mehmedin kanı bütün bu kaygılardan ve bütün kutsallarından daha değerlidir. bir anlasalar...