son tren

hep varolan, nereye gideceğini bilmediğimiz ama bizi bekleyen trendir.

nedir beni böyle yollara koyan,
bir şölenin ortasında kimi zaman.
çağıran hınzırca, ıslık çalan..
tutup tutup ellerimden götüren ne?

oysa ne masallara inanırım,
ne fareli köyün kavalcısına.
romanlarda olur sebep-sonuç ilişkisi.
kendi kendimi iğfal eden benim.

sıcacık evleriniz sizin olsun
yolcu ettiklerini, bekledikleriniz...
siz uyurken, sevişirken, ölürken yahut,
ben bir yolunu bulup, çekip giderim.


büyük meydanları bekler beni, uzak kentlerin.
kartpostallar atarım belki size kimbilir.
aşık olurum belki, sonra terkederim.
her zaman son bir tren vardır, bilirim.

sizinle kendi yazdığım bir şiirimi paylaşmak istedim. umarım beğenirsiniz....