ayy hiç utandığım bir anım yok benim. ay ne kadar da utanmazım. haa pardon bir tane var evet. sıkı durun anlatıyorum.
yaklaşık 3 yıl önce oturduğum kurtuluş caddesinde bir adet gay dostu bir cafe vardı. belki bilenler vardır cafe no:150. neyse ben buraya 2 sefer falan gittim. sonra kapanmış zaten. gittiğim ilk akşam cafeden çıkarken kapının dışarıya doğru açıldığını farketmeyip kendime doğru çektim. o sırada kapıda cebelleşirken tam kapının yanındaki kalorifer peteğinin üzerine konulmuş olan yapay çiçekli saksıyı devirdim ve kırıldı. orada çalışan çok tatlı bir çocuk vardı. o da gaydi. hemen koştu ben hallederim dedi. hiç niye kırdın dikkatli olsana falan diyen yok o kadar kibarlar. bu arada paçanga börekleri de şahaneydi. neyse gel zaman git zaman 26 aralık haftasıydı sanırım. kurtuluş civarı ermeni ve rumların çoğunlukta olduğu bir muhit olduğundan noel oralarda kutlanıyor halen. böyle ufak küçük noel baba hediyelik eşyası satan bir dükkan vardı. ordan bir adet kurabiyelik aldım ve gittim cafeye.
girdim içeri orada bir lezbiyen arkadaşımız vardı. ablamız diyecem ayıp olacak bizim yaşlarda olduğunu tahmin ediyorum. o geldi açtı kutuyu falan. bu tatlı çocuk da orda tabi. ayy bu ne güzel hediye çok teşekkür ederiz derken ablamız bombayı patlattı. demesin mi sen yoksa bu hediyeyi bu tatlı çocuğa mı aldın diye. ben kem küm yok yani öyle değil falan derken kıpkırmızı oldum falan ama yani öyle böyle utanmadım. neyse durumu bir şekilde kurtardık. sonra çocuk bana ısmarladığım yemeği falan getirdi. sonra bir kadeh de şarap geldi yemeğin yanına. meğer bu çocuk göndermiş. allaammm ikinci sefer utan utan yerin dibine geçtim o akşam. neyse biraz hoş sohbet yaptık herkesle. sonra vedalaştık. duydum ki kapanmış cafe. üzüldüm. çocukla bişey olmadı tabii ki aramızda. hoş ve tatlı olsa da.