dünden bu saate sevdiklerime pek çok defa anlatmama rağmen düşüncelerimi sıraya koyup yazmak istedim.
önceki karşılaştıklarımdan daha çok etkilemesi güç sahibi olan insanlardan korkumu, dış dünyaya istediğim şekilde yalnız çıkma korkumu daha da perçinlemiştir.

kendim gibi yaşayabileceğim bir hayata adım atabilmek için umudun peşinden süslenip püslenip tüm cesaretimi toplayıp geldiğim istanbul sabiha gökçen havalimanında çıkacağım saati beklerken güzide(!) ülkeyi koruyan(!) yüce(!) türk polisinin yoğun ilgi ve beğenisiyle karşılaştım.
bu şekilde yalnız beklememim bana yakışmadığını(!) kendilerinin eşlik edeceğini ve rica(!) ederek gelmemi emrettiler.
sorgu odasından hallice bir odaya kapatılıp uzunca süre bekletildikten sonra ilk göz ağrılarım ve eşlikçileri gelip halkı benden korumaya başladılar.
-neden makyaj yapmışım!
-ibne miymişim!
-travesti miymişim!
-kendimi kız mı zannediyormuşum bu tipimle!
-takım elbise niye giymişim, ne iş yapıyormuşum!
-parayla yapıyormuymuşum!
-bu halimle askerlik de mi yapmışım!
şüpheli hareketlerim olduğu söylenerek bir saatten fazla misafirleri(!) olmuştum.
kendimi tutamayıp ağlamamla mutlu olmuşlardı ve görevlerini başarıyla yerine getirdiklerine olan inançlarını arttırmıştı.
defalarca avukatımı çağırmak istediğimi söylememe rağmen herhangi bir tutanak tutulmadan,
kabahatler kanununa göre ceza yazılmasını istememe rağmen o da yapılmadan toplumun arasına ıslah edilmiş şekilde bırakıldım.
görüşmemi yapıp geldiğimde uçak kalkana kadar yatışabilmek için fazla fazla içtiğim ilaçlarımla bir köşede korkuyla bekleyip evime döndüm kendim olabildiğim, kendim gibi kabul edilebildiğim, ötekileştirilmediğim!