bir ara feysde çok popülerdi, dillerinden düşmez olmuştu olric *
* *
türk edebiyatında ilk postmodern kitabıdır tutunamayanlar itiraf etmek gerekirse; ilk okumaya başladığımda başlarda güzeldi fakat birden, deyim yerindeyse konu dağıldı toparlayamadım. sonra hırs yaptım ve okumaya başladım, baktım ki, kitap beni anlamaya başlıyor, bende onu anlamaya başlıyorum. turgut’un sözleri oluyorum bazen, selim’in yalnızlığına ortak oluyorum. sonra eridi gitti kitap etkisinde kaldım ki içselleştirdim; olric ile konuşmaya başladım onu yanımdan eksik etmedim hiç.
kaç yıldır başucu kitabı olarak yerini kimseye kaptırmadı. kaptırmayacak da.

hep şu cümle yer etti kafamda “azım olric..azımsanıyorum..azım sanıyorum.” * (bkz: ölmeden önce okunması gereken kitaplar) arasında yeri sağlamdır.