çok büyük bir korkum olduğunu anladım şu anda. erasmus kapsamı içerisinde italya'ya gidicem öteki yıl, ama sırf bu korkum yüzünden iptal etmeyi bile düşünüyorum. kara kutu kayıtlarını dinledim ve neredeyse ağlıycam.



o insanların yaşamak için gösterdiği çaba, sonunda kaybetmeleri... gece gece moralim bozuldu. böyle bir korku yaratmıştır bende.

bugünki kazadan sonra alevlendi.

uçağa binmeme rağmen hala geçmedi.

hayattaki en büyük korkum. sanırım son durak 1'i 1000 kere izlemekten mütevellik.

ciddi anlamda her uçağa binince yanıp düşeceğini düşünüyorum kalbim sıkışıyor. hatta yolculuk esnasında şayet uçak düşerse o an neleri düşünmem gerektiğini planlıyorum en ufak sarsıntı da tamam şimdi boku yedik falan diyorum. sanırım psikolojik tedavi görmem lazım beni tedavi et doktor!

şu son durak serisini yapanın da ocağına ateşler salınsın yaktın beni oğlimmm