herhangi bir partiden ekstra fazla bir şey olması gerekmeyen parti. bence ayrıştırılmamak istiyorsak önce kendimiz ayılmayı bırakmayız :)

galiba son dönemde yaşamak yerine yalnızca nefes almaya çalışan yazar. tanısak severiz gibi ama o kendini bir türlü sevmeyi başaramamış gibi

ilk defa yaşadığını hissettiren ama çokça öldüren, hep öldüren...

nasıl oldu inan ki ben de bilmiyorum, hem sana bu kadar yakın hem bu kadar uzak... ismini duyduğumda bile dolan gözlerimde artık dökecek yaş kalmadı. ben hep derdim ki kendimi "ben istenmiyor olmak ilgiliyim" ve galiba hep istenmiyor olarak kalacağım. sen ömrümde beni ilk kez isteyen biriydin. sevgine ihanet ettim,senin sevdiğin gibi seni sevemedim. özür dilerim... biliyorum hiç bir özür bunu değiştiremez artık ve gittikçe yaşamaktan uzaklaşan bana veremez artık geri seni ama elimden geldiğince özür dilerim. çok mutlusun, arada beni de mutlu eden şeyler söylüyorsun, yalnız kalmamam için vaktini ayırıyorsun ama nedensiz bir kıskançlıkla seni çok mutlu eden insanı kıskanıyorum ben,, bunun için de özür dilerim. şimdi dışarıda yağmur yağıyor, gönlüme yağıyor demişti bir şair, artık bende yağacak bir gönül bile bulamıyor... 20 senelik ömrümde bana ilk defa yaşadığımı hissettiren bir kardeş, bir dost ve her şeyim oldun yalnızca bir eksikle, o eksiği senden istemeye hakkım yoktu, biliyorum. bu yüzden önce kendimden ve sonra olmanı isteyip de olmadığın için kırıldığım her telinden özür dilerim. seni seviyorum ...

son kez yazıyorum buraya, işgal ettiğim yerlerden dolayı özür dilerim. ben 20 yaşındayım ve hayatımda ilk defa bir şeyin geçmesi için bu kadar dua ettim. geçmiyor ya da eskimiyor galiba, sadece yeniden dirilene kadar bir yerde saklanıyor. bilmiyorum nasıl kurtulurum ya da kurtulmak istiyor muyum? bildiğim tek şey var o mutlu oldukça içimde açan kelebekler ölüyor ve öldürüyor beni. belki de benim de cezam budur diyorum kendi kendime ama hak edecek ne yaptım bilmiyorum açıkcası... neyse şimdiye kadar okuyan herkese teşekkür ederim, nasıl doğduğuma karar vermek isterdim belki ama bu çoktan geçti, keşke kime aşık olabileceğimi seçebilseydim...

bugün bir kız arkadaşı oldu. bana bahsederkenki sesini duysanız, nasıl mutlu olduğunu anlatamam. ben de mutluyum zira uzun zamandır ilk defa onun bu denli mutlu olduğunu işittim ama artık içimde bir yerlerde çarpmayan bir şeyler acıyor gibi ne tuhaf

uçabilirim gibi gelmişti....

inanır mısınız? bazen geçti diyorum, her şey normal seyrinde. sonra bana acının ne kadar da süregelen bir şey olduğunu hatırlatıyor. olsun diyorum bazen sevmek de acı çekmekmiş galiba. hem biriyle konuşuyor yakında onu görmeye gidecek. sesindeki mutluluğu size anlatamam

yazdıklarımı okuyan var mı bilmiyorum ama yazmaya devam ediyorum. belki bir kişi sesimi duyar ve bana yardım eder diye bir umudum var galiba. unutacağımı ve külleneceğini düşünmüştüm ama yanılmışım galiba. sürekli benimle olsun istiyorum. saat kaçta uyandığını merak ediyorum, wpde açık olduğunda kime yazdığını ya da ben dışında kime o komik postları yolladığını. azıcık bana ilgi gösterse o günümde güneş açıyor güller beliriyor ama aksi bir durumda dünyam başıma yıkılıyor, uyuyamıyorum, yemek yiyemiyorum ve yalandan bile olsa gülümseyemiyorum. nasıl bir cezanın içindeyim diye düşünüyorum. kendime olan inancımı kaybettim galiba. umarım içimden söküp atmanın bir yolunu bulurum...

buraya yine düştüm. umarın başlığı takip eden arkadaşlar küfür etmiyordur bana. nasıl atlatacağımı cidden bilmiyorum. azıcık yakın olsa her şey günlük güneşlik, biraz uzak olsa mide bulantıları, kramplar. bu nasıl ölümdür cidden hiç bitmiyor...

evet yine ben, hasta olduğumu fark ettim. ben baya bile bile kendimi hasta etmişim arkadaşlar. az bile olsa ilgisini göremediğim günlerde mide bulantısından ve baş ağrısından kendime gelemiyordum. bu şaka gibi ama gerçek. üç gün boyunca neredeyse kusmamak için sürekli ilaçla ayakta durdum ta ki konuşmaya başlayana kadar. benim olsun istiyorum, onun olmak istiyorum. bu cümleyi kurmak benim için ne kadar zor bir bilseniz... hiçbir zaman beni, benim onu sevdiğim gibi sevemeyecek biliyorum ama bu isteğimi bastıramıyorum. bana söylediği güzel sözlere bakıp ağlıyorum ara sıra. hani aşk dokunmadan da sevmektir diyorlar ya, o aşk insanı öldürüyor arkadaşlar. tek bir farkı var yaşamaya devam ediyorsunuz. şimdi bunları buraya neden yazıyorum bilmiyorum ama bir sabah onun yanında uyanmayı dileyerek uyuyacağımı da bilmiyordum ben. elimden gelse ilk fark ettiğim an çeker giderdim ama şimdi gidemiyorum da kalamıyorum da, ölüyorum ama fiziksel değil. bir gece de olsa benim olsun istiyorum arkadaşlar, en azından bir gece...

nasıl oldu bilmiyorum. kendimi yanında aşırı değerli ve aşırı değersiz hissediyorum. daha önceden onunla hiçbir cinsel temas düşünmezken artık nedensizce rüyalarıma ya da günün ortasında herhangi bir anda gözümün önüne geliyor. korkuyorum onu kaybetmekten. inanır mısınız bazen kendimi bile kaybediyorum ve bundan hiç korkmuyorum ama onu kaybetme düşüncesi beni mahvediyor. biri bana yardım etsin diye bağıracağım belki ama nasıl ve kim bunu bilmiyorum. hayatımda hiçbir zaman çok iyi şeyler olmamıştı belki ama bu kadar da kötüsünü hiç beklememiştim. yavaş yavaş tükeniyorum ve bunu engellemek için elimden gelen en ufak bir şey bile yok. umarım bu başlığı çok kullandığım için beni dövmezsiniz.

evet, yazma kararı aldığım ve okumak dışında üyelik açmama neden olan durum. 20 yaşındayım henüz. hayatıma gireli 1 yıl kadar oluyor. kendisi benim ondan hoşlandığımı bilmiyor ve hatta en yakın arkadaşlarından biriyim... ona aşık olduğumu fark bile edemeden kendimi bu cehennemin içinde buldum. bir şarkıyı dinlerken gözümün önüne imkansızlıkların geleceğini nereden bilebilirdim ki? her geç cevap verdiğinde acaba şu an kiminle konuşuyor diye kıskanacağımı, başka arkadaşlarına verdiği değeri görünce yıkılacağımı cidden nereden bilebilirdim ki? artık ne yaparsa yapsın değersiz hissediyorum kendimi ki çok şey yapıyor... kendi içinde bir insana nasıl değer veriyorsa öyle gösteriyor bana da... ama işte gelin bir de uykularımın kaçmasını sağlayan bu salak duyguyu bana sorun. bazen değersiz hissetmekten ağlayan bana bir sorun. ondan uzaklaşmak bir çözüm değil beni için, onunla yaşamak bir çözüm değil... ne yapsam ne etsem çıkamıyorum bu imkansızlığın içinden. hani diyor ya şarkıda "ben öyle biri sevdim ki, bir nevi intihardı..." öyle işte.

daniel radcliffe ne güzel olur mesela

kadınsı konuşmayanı gayler komisyonun toplanıp attığını sanmak.

zamanın her şeyi eskittiğini düşünmüşümdür hep. galiba unutulmak da böyle. birisi sizi zamana bırakabilecek kadar gaddarsa gerçekten, unutulursunuz. belki de böylesi daha iyidir.

hamofobi her yerde... insanlar nasıl bu kadar kötü olabiliyor cidden?