sesini çıkarabilen, örgütlenebilen, anayasa ile en azından kağıt üzerinde hakları olan insanların bile yıllarca f tipi vb. koşullarda çürütüldüğü, işkence gördüğü, mesnetsiz iddialarla, sahte veya olmayan delillerle yargılandığı, en basit insani ihtiyaçlarından mahrum bırakıldığı bir ülkede sesini dahi çıkaramayan hayvanlara yapılması çok da garipsenmeyen bir durum. birkaç ay ömrü kalmış kanser hastaları bile cezaevinde o soğuk ortamda, ailesinden uzakta hayata gözlerini yumar. bu ülke böyle maalesef. çok acımasız. sokağını koruyan, yaşam katan zavallı hayvanlara bir kap su vermeye bile vicdanı çürümüş insanlarla dolu bir ülke. gece-gündüz apartmanda bebek zırıldamaları, bağırmalarıyla yaşamaya çalışırsınız ve heteroseksist sistemin tüm kalkanları devreye girer; köpeğiniz 2 kere havlasa apartmanda cadı avı başlatılır.

sokağımızda-mahallede küpeli köpekler var. bütün yaz stresle geçirdim. ezan okunduğunda veya sokaktan yabancı biri geçtiğinde hayvanlar havlamaya başlıyor ve mahalleli tepki verecek, hayvanların başına bir şey gelecek diye garipleri susturmaya çalışıyordum. düşünün yani hayvanın en doğal tepkisi ve ihtiyacı, ara sıra da olsa havlamak. ramazanda bangır bangır davulcu gürültüsüne, asker uğurlama terörüne gıkını çıkarmayan ülkede hayvanlar 2 hav dese kıyamet koparılır. bunlardan rahatsız olsalar dahi ses çıkarmazlar.*güçleri ancak köpeklere yeter. o kadar asil ve cesur bir milletiz çünkü.