80 lerde şişlide(nişantaşında) büyüdüm ben de. o zamanlar orda bile hala boş arsalar, yeşil alanlar vardı. güvenliydi şehir. yazın gece yarıları dışarıda sürterdik de ailemiz korkmazdı. kocaman boş bir yeşil alan vardı doyasıya oynadığımız. bir gün baktık şantiyeye dönüyor. kamyonlar gelmiş. üzüntümüz büyük. çocuk olmanın çaresizliği. ne yapıcağımızı bilemedik. arkadaşlar gitti. ben kabul edemiyorum tabi. mülayim bir çocuktum üstelik. gidip kamyonun egzos borusunu kumla taşla doldurdum. çocuk aklı işte. belki bir ümit durdururum sandım herhalde. ilkokula bile gitmiyordum sanırım. militan eylem yapmışım düşünüyorum da.* )doğaya, yeşile sevgim baki kaldı. yok edilen her yeşil alan, her bahçeli evde duyduğum acı da öyle. bunca yıl nasıl kalp hastası olmadım bilmiyorum. on yıllarca sesimizi çıkarmadık, yeterince direnmedik. hepimiz suçluyuz bugünlere gelişimizde. yok etme canavarlığı katlanarak arttı, son hız gidiyor tabi. çoraklaştırma, yok etme, kurutma bu ülkenin en büyük geleneği. en köklü kültürümüz sanırım.