benim böyle bir arkadaşım vardı, sabırtaşı (!) olduğumdan 3 sene kendisini ve sahteliklerini çektim artık daha fazla dayanamadım.

üniversitenin ilk yılında tanıştık, hep aşırı kibar, aşırı hassas vs olmasına rağmen benzer zevklerimiz sayesinde anlaşmaya başladık. kaba birisi değilimdir, hele de yetiştirilişim ve büyüdüğüm yerden ötürü sürekli gereksiz yere kibar davranmak zorunda kaldığım zamanlar da oldu. ama artık 20li yaşlar, üniversite, ne bileyim o özgür-gençlik kafası ile insan bu kadar kasıntı olmamalı diye düşünürüm, 50 yaşında konkenci teyzeler değiliz hani. allahım bu arkadaşım, kendisini sex & the city bir hayat yaşadığını sanır, öyle devam ederdi. ne zaman yemek yemeye gidelim desek ''mama yiyelim'' demesiyle beni benden alırdı. hani şirin olmak isteniyor olabilir ama değil, hele de anaokulunda olmadığımız düşünülürse. gerçekten komik. aile bazında ise, birazcık anlayabilirim ebeveynlerin özellikle de ilk çocukta aşırı bir ilgi, alaka, üzerine düşme, bağ kurma vs durumunu ama cılkı çıkmamalı. sonra o çocuklar ''annecik işte, babacık geliyor'' falan diye konuşuyor ilkokul-ortaokul döneminde o zaman da ayrı bir gıcık olurdum. sanki 3 ayı masalı annecik nedir allasen?

insan neye olursa sevgisini istediği gibi ama daha doğrusu içinden geldiği gibi göstermeli; şirin vs olmak için agu bugu hareketler çok itici.

ben bunu sık sık yapıyorum hatta az önce wazzuptan "aynen aşgum çok acıktım mama yiyom hadi sen de gel ebbek yiyelim" yazdım. her sike bir tanım mı bulucam illa, tamam ben bebek ruhlu bir ruh hastasıyım o zaman mamacık demeyenler sağlıklı ibnecikler kabul.

hakan kakız bey bu.