insanı en çok üzen de olaydan iki hafta önce bu konunun mecliste konuşulmuş olması ve reddedilmesi. "eğer reddedilmemiş olsa belki bunca insanın canı yitirilmeyecekti," demeden duramıyor insan. söylenebilecek hiçbir şey yok. ailelerine sabır ve başsağlığı diliyorum.

bu korkuç faciada insanı insanlığından şüphe ettiren iki kahraman var: çizmeli madenci ve mahmut'un arkadaşı.

kısaca anlatayım, yaralılardan biri ambulansa bindiriliyor ve sedyeye uzanması isteniyor, adam soruyor "çizmelerimi çıkarayım mı, sedye kirlenmesin?" işte bu soru bu koca yürekli insanlar sayesinde bize bir kez daha kendimizle yüzleşme fırsatı doğuruyor. kendini sedyeden daha değersiz hisseden bu adamın aklına bunu ne yerleştirdi? bizler yüzünden. bizim ezdiğimiz, aşağıladığımız, hor gördüğümüz o insanlar bizden daha insanlar efendiler!

ikinci kahraman, yaralı madencilerden biri daha. onu kurtarmışlar ama hiç sevinçli değil, arkadaşını düşünüyor: "abi mahmut çıkmadı, beni bırakın onu alın, onun karısı hamile" sizce bu cümle bize, insanın kendi canından vazgeçmek istemesinin aslında ne kadar insanca olduğunu göstermiyor mu?

aslında onların hepsi kahraman. tertemiz kalpleri ve kömür karası yüzleriyle, politikacıların oy için dağıttığı kömürü evlerine ekmek götürebilmek için çıkarırken canlarını verdiler.

yastayız.