o gece yattığım yataktan uyanamamışım, depreme rağmen.yaşım daha 9.annem babam geliyor uyandırıyorlar.bir telaşlılar ki anlatmak ne mümkün.babam kucağında 3. kattan indiriyor beni ama merdivenlerin, binanın o anda sağa sola beşik gibi gidip geldiğini unutamam.bütün izmit zaten geceyi dışarda geçirdi.sokaklar da derme çatma çadırlar vs. kurulan yerlerde yattık.su,ekmek elde hiç birşey yok.o zaman ki geçim sıkıntısı dile kolay.sanırım allaha bin şükür olsun şanslı olanlar tarafındaydım.o gece hiçbir yakınıma zarar gelmedi.ama herkes şanslı değil di işte.ne tazecik canlar ne umutlar yok oldu.aklımızdan silinmeyecek bir gece kesinlikle.

bugün bu (cf059 ) videyu izledim.ağlamamak elde değil.