bugün tam olarak saat yediyi on üç geçe izlemeyi bitirdiğim, izlerken kah ağlamak kah gülmek kulvarlarında sayısız helak olmayı kazandığım film. bu tuhaf ve anlaşılmaz tanımdan sonra;

film dostluk bağı, yaşamın neden anlamlılığı, aşk ve neredeyse görülmeyecek incelikte bir kapitalist sistemin rekabet eleştirisini bünyesine alıp yoğurmuş. mühendislik nedir ne değildir ve mühendis kim olabilir sorularına da çok güzel yanıtlar veriyor. ağladığım ilk sahne daha filmin yönetmenin kendini boynundan tavana astırdığı güzelim mühendisin intihar sahnesiydi. buna benzer yine bir mühendisin üçüncü kattan kendini atıp intihar ettiği sahnede ağlattı. velhasılı kelam ağlıyorsun arkadaş. yengeç ve balıksan helak oluyorsun. haa gülmekten yarıldığın ve tebessüm etmekten, mutlu ve memnun olmaktan da yoran bir film. hemen her karesi usatalıkla işlenmiş. hayli uzun olmasına rağmen hiç sıkılmadan izleyebilirsiniz. ama filme tuvalet molası vermek ihtiyacı doğabiliyor.

bir diğer muhteşem/harikulade film için lütfen çekinmeden:

(bkz: the fall)