ilk açılan özel televizyonları bilmek ve yayına gireceği güne sabırsızlanmaktır öyle ki şuan ne saçma dediğimiz show tv'nin o geometrik şekilli, dık dıgı dık dık dıgı dık sesli reklamalarına alışık olmak, pazar geceleri parlement sinema klübünün new york görüntüleriyle ve all my life şarkısı ekrandayken çayların meyvelerin hazırlandığını ve herkesin az sonra başlayacak film için sabırlanırken senin "okul var oğlum sabah uyanamayacaksın,yatağa haydi" sözü ile dünyanın başına yıkıldığı günler demektir, o zamanlar evde sinema her an elinin altında değildi artık özel kanallar vardı ve vhs kasetler yavaş yavaş gözden düşüyordu o dönem çizgi filmler bile başka güzeldi şiddet yoktu bolca pembe dünyalar izleyerek büyüdü o dönemin çocukları ve o zaman sen sokakta çılgın gibi oynarken kimse endişelenmezdi seni kaçırıp böbreğini dalağını çalarlar diye yine sokata özgürce hayal gücünün yettiği kadar sınırsız oyunlar oynayabilmek, sanal olmayan gerçek sosyal çevren olabilmesi o dönemin hayat tarzıydı, kasetleri kalem ile geri sarmayı bilmek yine o günlere has bir olaydı, en büyük fastfood sokakta oynarken annenin sana hazırladığı peynir ekmekti içinde zeytinde varsa ne ala... belki biraz zorlarsak bakkalda teneke kutudan petibör almak bu dönemin çocuklarına nasib olmuştur. "80lerin sonunda 90ların başında çocuk olmak" demek bugünün teknolojisini bilmkurgularda izlemek "vay be" demekti. şanlı olan son kuşak buydu.