beni o büyüttü desem abartmış olmam. farklı bir bağlılığımız var aramızda. o bana sadece bir abla değildi* fikirlerini her zaman önemsedim, kendi üzerimdeki doğruları ve yanlışları zamanı geldiğinde o seziyormuşçasına bana öğütler verirdi, konuşur, beni dinlerdi. yaptığı hataları hatırlar, benim de o hataların içinde olmamam için didinirdi. fikir edindiğim zaman kendi izlediği yolu bana da anlatırdı. göstermediği bir yanı vardı hep, hisseder üstüne düşmezdim. biliyordum ki onun da gözlerinde okuduğum, benim de aynı dilde gördüğüm şeydi*

okulda ufak çaplı bir kaza geçirdiğim de haber vermişler. biz hastaneye gidesiye kadar o gelmiş; kapıda beklemiş bizi. gözlerinde ki o nemin tarifi yoktu. endişeli ve kaygılıydı. aynı şey benim içinde geçerliydi o da hastane de küçük bir operasyon geçirmişti. sedye ile ameliyathane kapısına kadar beraber gittik ve ben orda kaldım. bir sonra saat o kapı açılınca çıkan hemşire “siz kardeşi misiniz” ,“evet” dedim. “kendisi uyandı. size haber vermemi istedi” dedi. “merak edersiniz diye düşünmüş” dediğinde benim ona bağlılığımın bir kardeşten öteye geçtiğini anladım. o benim can’ımdı.