dizi adeta antidepresan.
hayata karşı güçlü olma tedavisini bir karakter üzerinden öğrenmenin farklı yolu.
dizinin neden kara mizah olduğunu düşünmüştüm ilk bölümlerde ama güçsüz insan eleştirisini izledikçe daha net gördüm.
hayatta kaybettiğimiz en değerli şeyin yerini doldurabilecek tek şey yolumuza devam edebilme gücünü bulabilmek.

ve şu repliğe kalbimi koydum;
“sonsuza dek yaşamayacağını farketmek, bana göre hayatın büyüsünün kaynağı.
günün birinde son yemeğini yiyip, son çiçeğini koklayıp, bir arkadaşına son kez sarılacaksın. son kez olduğundan haberin olmayacak.
o yüzden, sevdiğin her şeyi tutkuyla yapmalısın. kalan yıllarının kıymetini bilmelisin. çünkü devamı yok.”

gülmeye ihtiyacım olduğu için açmıştım bir baktım ağlıyorum. kendimi dolandırılmış hissettim. sonra ağlamaya ihtiyacım olduğunda açınca bu sefer çok güldüm. değişik bişe.