ben ilk abime sonra da babama açıldım. açılmak zorunda kaldım aslında. çünkü sevgilim tarafından aldatılıp terk edilmiştim ve her gün bağıra bağıra ağlıyordum. mecbur kalarak anlattım ben de. annemeyse hiç açılmadım, o kendi öğrendi. abim ve babam tarafından çok iyi karşılandım bu yüzden hiçbir sorun çıkmadı. ama annemin kabullenmesi ve beni anlamasının zor olacağını biliyordum. annem mesajlarımı okuyarak öğrendi ama bu konu hakkında hiç konuşmadık. ama konuşmamız lazımdı ve ben de aldım annemi benim çocuğum belgeseline götürdüm. 1 ay önceden bileti aldım, ama anneme film hakkında hiçbir şey söylemedim. o gün geldi salona girdik. tıklım tıklım dolu olması beni mutlu etti ve film başladı. korkudan titredim resmen. acaba salondan kaçıp gidecek miydi yoksa sonuna kadar izleyip öyle mi ağzıma sıçacaktı? ama öyle olmadı, film boyunca ikimiz de deli gibi ağladık. filmin sonunda yönetmen ve filmdeki anneler soruları yanıtlamak için çıktılar ve annem de konuştu.

"ben hiçbir zaman eşcinsel, transseksüel olanlara karşı kötü düşünmedim ama insanın başına gelmesi çok daha farklı bir şey. teşekkür ederim yalnız olmadığımızı bize gösterdiğiniz için."

annem bunları söylerken benim tüylerim diken diken oldu. ağlamamak için zor tuttum kendimi. çıkışta listag anneleri ile oturup saatlerce konuştular. ben de yönetmen can candan'a bizzat kendim teşekkür ettim.
ailenizin yanınızda olması gerçekten çok önemli. keşke ilk kabullendiğim zamanlar gidip konuşabilseydim. ama önemli değil çünkü bundan sonra ailem yanımda. herkesin ailesi umarım listag aileleri kadar anlayışlı olur.