perihan mağden'in okuduğum ilk kitabı. olmamış bence. kitapta işlenen konu güzel ama bunun analtılma şekli, dil, üslup falan hiç mi hiç olmamış. yani çıkıp da çok etkilendim, bitirince çok fena oldum, ağladım dersem edebiyata, kaliteli yazarlara, kaliteli metinlere hakaret etmiş olurum. belki de ben duygusuz bir insanım. bilmiyorum.

kitap bana aradığım duygu yoğunluğunu pek veremedi. evet konu güzel, kahramanlar acınacak bir haldeler çok zor bir hayatları var ama o kadar işte. sevişme sahneleri kötü betimlenmiş. insanı içine çekmiyor. kitapta bıçaklanan bir lubunya ve öldürülen bir bestekar var. bunları eserin kahramanı ramazan yapıyor. ancak hiç pişmanlık falan hissetiği yok ramazan beyin. şimdi tutup da ben nasıl üzüleyim ramazan'a. çok eziyet görüyor, tacize uğruyor, polisten dayak yiyor. sokaklarda kalıyor, itiliyor, dışlanıyor. bütün bunların sonunda da hayat onu biraz acımasız, gözü kara yapıyor. ancak bunu romanın cümlelerinden anlamıyorsunuz, mağden o duyguyu veremiyor. son derece kuru, kötü bir anlatımla ramazan'ı acındırıyor ve başarılı olamıyor.

eserde ayılardan da bahsediliyor. cümleler şöyle:

.....tüyleri diken diken oluyor ramazan'ın. hiç olmazsa ayılarla cilveleşmek gerekmiyor. dan dun: çabuk ve tamam. o kadar, ayılarla. öncesinde, sonrasında peşrev gerekmiyor....

bu cümlelere pek katılamayacağım. ayılar kadar güzel sevişen mi var?

sonuç olarak konu güzel, çarpıcı ancak anlatım, edebi güç son derece zayıf. yine de okuyun derim kendi kararınızı kendiniz verin.