allahın üvey çocukları

her okuduğumda veya duyduğumda beni hüzünlere gark eden yılmaz odabaşı şiiri:


biz faillerini kalplerinde taşıyanlar
biz allahın üvey çocukları,arkasızlar

biz hayata tenha bir ırmak gibi katılanlar
her yerinden sökülüp,her şeye katlananlar...

biz sökük düğmeliler,şezlongsuzlar,şarapsızlar
biz kozalarından kovulmuş ipek böcekleri

biz meçhul ve kara kişiler
yolcular,mazlumlar,çardaksızlar
biz güneşte çekmiş serin kır kahveleri...

biz ışıkla sözün tılsımında
ve sabrın yankısında saklananlar

biz sesinden başka sokağı
düşünden başka vatanı olmayanlar...

biz yağmurlarda şemsiyesiz yıkananlar
yakılanlar,yakınanlar

biz lanetli kişiler,ötekiler
biz türkü söyleyenler!

biz sürgünler,kefensizler
biz aylak günlerin upuzun şarkıları

biz biat etmeyenler!

bütün namlular bize göredir
bize göredir çarmıhlar,mezarlıklar
bize göre yalnızlıklar

biz şehre duyurulan bir kara haber
biz bütün ölmüşler,gömülmemişler
biz yazgısında gül bitmeyenler

o seslerin içinde sestik bir zaman
yankısı boğuldu,suflesi yalan
biz de o düşlerin içinde düştük bir zaman

yanıtını çaldırmış sorularız biz!