valla bir zaman öyle bir duruma düşmüştüm. bundan birbuçuk sene önce. ve şaşırtıcıdır ki adamı sadece kameradan görmüştüm, çok az şey konuşmuştuk. ve (nasılsa) bir bear sayılmazdı. ama gönül işte.. bu adam izmirde yaşıyordu, birkaç gün telefonlaştık.. ama bana hayal kurmamam gerektiğini söyledi. o zamanlar 'kezbanlık'tan olsa gerek gerçekten ütopik hayallerim vardı.. okuldan sonra onun yanına yerleşmek, orada çalışmak gibi. (bu olaylar oluyorken hala kendimi bir eşcinsel olarak tanımlayamıyor olmam da işin ayrı bir trajedisi tabi.) neyse, ben çok geçmeden olmayacağını anladım ama içimde bitiremedim bu ' aşk'ı. tüm yaşamım evde uzanıp düşünmek oldu, o dönemki derslerimin hiçbirini veremedim. sadece kameradan gördüğüm bir adam yüzünden bu hale düşmüş olmamı yediremiyordum da kendime. yaklaşık 3 ay böyle acı çektim. 3 ay sonrasında silkelenip kendime geldim ve kendikendime ''naaptın hacı sen yaav..'' dedim. benden ve benim hayat enerjimden daha önemli ne vardı ki bu dünyada? sonradan sonraya lise arkadaşlarımla yaptığımız bir izmir seyahatinde bindiğimiz uçakta (ilk uçuş deneyimim) ekrandaki hostes şunları söylüyordu;
**olası bir aksilik durumunda tavanlardaki oksijen tüpü açılacaktır. çocuklu kişilerin ''çocuklarından önce'' kendilerinin oksijen maskesini takmaları gerekmektedir. bu anons bana çok iyi gelmişti.. yani insanın kendisi iyi olmadan hayatı algılaması, çevresindekileri sevmesi, koruması mümkün olamıyordu, hayat aslında herbirimizin enerjisinin yansıttığı bir süreçti. biz olmadan ''bizim için'' dünya'da olamayacaktı. ama yine de izmire vardığımda yine aklıma geldi bu insanevladı, yine az biraz depresyon karıştı ruhuma. arkadaşlarım sağolsunlar beni kendime getirdi. ve geriye baktığımda gördüğüm, *bir aşk, 3 ay boyunca sadece biyolojik faaliyetleri devam eden bir yaşam formu olan ben, ve büyük bir ders.

diyeceğim o ki siz siz olun kimseyi kendinizden çok sevmeyin *

aşık insan rezilleşir:

aşağıdaki yazar; hayatının en rezil anını anlatabilir misin ?