ben uzak mesafeye karşı olmayan fakat yanyana insanın 5 duyu organıyla hissederek birlikte zaman geçirmesinin taraftarıyım. mesele kıskançlık değil, mesele özgüven eksikliği değil. mesele yalnızca yanyana olunamayan boş, elektronik, cansız zamanlar. ben bir mesajla seni seviyorum diyip durmaktansa gözünün içine bakarak, aynı odada bir köşeden diğer köşeye bagırarak, insanların icinde yine yanyana birden elini tutarak söylenmesi taraftarıyım.
benim sıkıntım bu tuşlarla, bu mini ve dev ekranlarla, bu aşağı yukarı kaydırmalı sistemlerle derdim.

koklamak, görmek, dokunmak, hissetmek ile geçirilecek zamanları heba etmekten başka bir şey değil bu. sevgi böyle yaşanmamalı. eskilerin yaşayacak teknolojisi yoktu. uçak yoktu, evler insanlar şehirler böyle dipdibe değildi. onların yaşaması çok normal ama bizim için değil. dokunabilmeyi yazabiliyorlardı, koklamayı da. bi mektup iletilir mi iletilmez mi belli değil, bekliyordun o kadar. şimdi yanyana olman için bir sürü imkan var ve sen yine en zoru seçiyorsun. buna yüreğin varsa, ben yaparım hissederim de hissettiririm de yani bir gelecek var diyorsan yaşa öyle gelişine. bu hayat senin ister uzak mesafe ister yakın mesafe ister aynı evde hiç fark etmez. zaten önemi yok bu hayatın. öyle de geçer böyle de geçer sadece geçer. sonra da ölürsün biter. her şey herkes gider ve biter. entropiiiiiiiii.

neyse konumuz bu değil. duygularının yoğunluğuna bak. aşık mısın? hayal kuruyor musun? ölene dek birlikte olmak istedigin kişi bu mu? gibi soruları kendine sor. cevapların pozitifse yardır değilse sal. ne bileyim ya.

hayata nasil bakıyorsun sen onu söyle