farkındalığa sahip olmamanın rahatlığını özlüyorum. insanları ve niyetlerini anlayamamayı, ya da anladığım halde " yok be sparky o öyle değildir " diyerek kendimi kandırabilmeyi. şimdilerde taşlar biraz daha yerine oturmuş durumda, neyin ne olduğunu az çok anlıyorum. peki anlamamayı mı tercih ederdim? tabii ki hayır. fakat yine de aptal olmanın verdiği mutluluğu özlüyorum diyebilirim.

alttaki yazar, 40'lı yaşlara geldiğinde veya şu an zaten 40'lı yaşlardaysan, pişmanlık duyacağını çok iyi bildiğin ancak bu durumu değiştiremediğin bir şey var mı hayatında?