türkiye'nin en başarılı üniversitelerinden birinin yurdunda kalıyorum. kaldığım odada dört kişiyiz. oda arkadaşlarımdan ikisi ateist. bu başlık altında yazacaklarım tamamen bu konu üzerinden dönüyor.

bu ikiden birisi alevi kökenli. aşırı atatürkçü bir ailede yetişmiş. gezi olaylarına katılmış ama onun dışında hiçbir toplumsal harekette bulunmamış. ara ara ben odada içki içerken gelip bana "yanacaksın cikolatali kek, yanacaksın," diye sinirimi bozardı. bende bozuntuya vermeden "çatır çatır yanacağım ama şu an bu şişenin tadını çıkarıyorum," diye geçiştirdim. adam gerçekten dinle kafayı bozmuştu. bunun gibi pasif-agresif saldırıları hep yapıyordu.

aklınca dini kuralları eleştiriyordu. ancak bir noktada kadınların fazla özgür olmasından ve ibnelerden nefret ediyordu. bir keresinde yurtlarda kalan ibnelerden konu açıldı.

"düşünsene oda arkadaşın gay, nasıl rahat edersin?" dedi.
sustum. diğer ateist arkadaşım ve muhafazakar müslüman diğer oda arkadaşım "sorun olmaz," dediler. "sonuçta bizde kız arkadaşlarımızla aynı evde kaldık ama hiçbir şey yapmadık." ortak kanı buydu.
ben de içimden dünyadaki kalan son erkek o olsa bile ona bakmayacağımı geçiriyordum. gerçekten itici bir adamdı.

bir keresinde de konu osmanlı'dan açılmıştı.
"bunların alayı ibneydi. sarayda oğlanları sikiyorlardı. bakma bunları hacı-hoca geçinmelerine," demişti.

osmanlı'da, sarayda oğlanları sikmeleri doğru olabilir ancak bunu bir hakaret olarak kullanması onun ibnelere bakış açısını gösteriyordu.

muhafazakar müslüman dediğim oda arkadaşımla, kızılay'ın homofobisini konuşmuştuk. başta kızılay'a hak veriyordu ancak ona güzel güzel açıkladıktan sonra bana hak vermişti. ama bu ateist arkadaşımız ısrarla ibnelerin kanlarında hastalık olduğunu savunmaya devam ediyordu.

belki o şey tarzı bir ateistte olabilir, "aman rahat rahat içeyim, sıçayım, günah neymiş benim vicdanım rahat olsun aga."