son zamanlarda kendimi "ateist" değil de "diyalektik materyalist" sıfatıyla tanımlamayı tercih ediyorum. ateizmi bir çatı gibi görürsek eğer işin ucu oraya çıkıyor, ancak bende olan daha çok bu tanımı sahiplenen ana akımla kendi pozisyonumu ayrıştırmak, ya da aynı torbada değerlendirilme tehlikesinden sıyrılma çabası diyelim.

türkiye'de ateizm belki de biraz yanlış temeller üzerinden kuruldu. kuran'da yazan cümlelerin eleştirisiyle, ya da oradan hata bulup sonuca çıkmakla başlayan bir süreç, ancak temelden hatalı çünkü inanç bilimin dışında olan bir konu, ve bu yönüyle de inanç ve imanda mantık şartı aranmaz, bu yüzden de gerçek anlamda iman eden bir insan böyle bir tartışmanın henüz baştan dışındadır. tabi mesele bununla kalmıyor, turan dursun ekolüne rahmet okutacak biçimde bugünün "ateist"leri tamamen tepkisel bir refleksle hareket eden insanlar, aslında onlarda da bilim yok sadece bilim31 var, bunun arkasında yatan ise ergence bir duygusallık, haliyle bir tane köktendinci bela başımızdayken bir de bunların köktencisiyle uğraşıyoruz, ne var ki tüm argümanı duygusal refleksler üzerinden kurulan bir düşünce işin sonunda anticiliğine soyunduğu şeyi güçlendirmekten başka bir işe yaramaz.

materyalistim, dünyayı madde ve diyalektik üzerinden yorumluyorum, haliyle tanrı gibi bir inancım da yok, ancak "ateist" dendiği zaman aklıma belli bir tipleme geldiği için bu tanımdan da kaçıyorum.