upuzun yazıp kimsenin zamanını ve ahını almak istemem olabildiğince kısa :

hayatımca boyunca iyi bir insan oldum. herkesin her anında elimden geldiğince yanında oldum ama kimse tam anlamıyla benim yanımda olmadı,her zaman cepteki-2.plan arkadaş olarak kaldım...bunu geçtim, öyle insanlar mutluluğu,aşkı tadarken hep neden benim de bunu bulamadığımı düşündüm, düşündüm ve bi cevap bulamadım.. belki açık olmamamdan,belki çevremdekiler gibi iç çamaşırı mankeni gibi gözükmediğimden belki de hak etmediğimden. hayatta bazı insanların aşkı,bazılarının kariyer/parayı vs bulduğunu,bazılarınınsa çok şanslı olup hepsine sahip olduğu inancına sahibim. yıllarca izlenen tonlarca amerikan komediyle hep epik bir aşk yaşayacağım hayalini kurdum ama 23 yaşında ve hala yalnızım..yalnızlık çok fena rahatsız ediyor beni son 2 yıldır...çevrede, filmlerde vs örnekleri görüp iç geçirirken devam etmek baya zor, daha çok günü kurtarmak yaşamak

hayatım boyunca aciz, muhtaç bir insan olmadım hep kendime yetmeyi öğrendim ama bir yerden sonra insan artık hissetmek istiyor. acaba çok mu istiyorum bilmiyorum