köpeklerin yanına, insanların yanında olduğumdan çok daha mutluyum. ormanda baktığım 5-6 köpek var. en iyi dostlarım onlar.

canlılarla iletişimim sadece köpeklerle dostluk ve insanlarla seks ile sınırlı. ben köpeklerle otururken, karşımda tahta masalarda iki arkadaş baş başa söyleşip içenlere öyle özeniyorum ki... ben sadece birlikte olacağım kişilerle içerim. birlikte olmayacağım kişilerle içince de sıkıntıdan patlarım. sıradan konulardan konuşamam yıllardır. ortalama kişilerle (ki, aslında ortalama insanların sıcaklıklarına, farklı dürüstlüklerine, yani sadeliklerine gerçek bir sempati duyar, kalplerinin benden daha yüklü olduğunu bilirim) iletişimde boğulurum, o ortalama kişilerle rahatça sevişebilsem de...

derin entelektüel ve kültürel birikimi olan bir dost arıyorum. sempati duymanın ötesinde birşeyler hissedeceğim biri... saygı gibi... hayranlık gibi... aşk gibi belki de. sekse doymuşum, o olmasa da olur. saygı ve aşk. buldum işte! eksiğim sadece bunlar!

fark ettik yazarken en azından derdimizi. "başlamak, bitirmenin yarısıdır" diyor sol framede bir başlık. sorunu da fark etmek halletmenin yarısı olsa gerek.

yolu yarıladım demek ki. ancak robert frost'un stopping by woods on a snowy evening şiirinden alıntı yapayım: "miles to go before i sleep".

"yol gözümü dağlıyor" demeyeceğim (hayko cepkin'in kulakları çınlasın); yolun uzunluğu da, zorlu olması da gözümü dağlamıyor. gözümü korkutan yolda kimsenin olmaması.