son 1,5 yıldır hayatımda ne kadar samimiyetine inanmadığım, bana gereken değeri vermediğini düşündüğüm insan varsa hayatımdan çıkardım, aramı soğuttum/ açtım. bu zamanımda da yanımda olan tek arkadaşımla ilk defa kavga ettim, hem de öyle böyle değil. kimseye güvenmem ama ille de güveneceksem güveneceğim diyeceğim insanla. kulağa 5.sınıf ilkokul çocuğu yakınması gibi gelse de, hayatımdan çıkarttığım insanların yüzsüzlüğü-arsızlığı yüzünden tartıştık. ısrarla bu tip insanlarla muhattap olunmaması gerektiğini söyledim ama nafile, zira bu insanlar da bir tepki görmeyince hiçbir şey olmamış gibi yüzsüzce devam edebiliyolar. hayatta herkesin iyi veya kötü yaptığı işin sorumluluğunu alması gerektiği kanaatindeyim.

zaten arkadaşlıklara,dostluklara olan inancımı çok önce kaybetmişken bunun ağırlığı iyice çöktü göğsüme. şu an aramızda bir sorun yok gibi olsa da, aslında ona karşı da güvenimi kaybettim bir nebze, iyice bi soğudum her şeyden.