hayatım boyunca kötü biri olmadım. evet, üzdüğüm insanlar oldu ama gerçekten hak ettikleri ve birilerinin de bunlara hakkını bildirmesi gerektiği içindi. bunun dışında arkadaşlıklarla, bulunduğum her ortamda elimden geldiğince herkesin her şeyine koştum, dinledim, kendimce katkımı yaptım. tabi karşılık beklesem de aynı muameleyi gördüğümü söyleyemeyeceğim...

canımı esas sıkan, ben böyle iyi, en azın dürüst bir insanken türlü türlü psikopat, zamanında neler neler yapmış sorunlu insanların yanlarında kendilerini seven birileri olması kanıma dokunuyor. öyle böyle değil hem de. bu başkalarının mutsuzluğuyla mutlu olmak gibi anlaşılmasın ama hak ettiklerini düşünmüyorum. evet, herkes sevmeyi, dahası sevilmeyi hak eder ama ben böyle iyi bir insan olmuşken bu yalnızlığı, sıkkınlığı, depresifliği hak ettiğimi düşünmüyorum. hayır yani.

hayatta hep tanıştığınız, çıktığınız insanların sizi ''o''kişiye götüreceğine inandım ama ya hiç kimse yoksa? ya da o kişiyi yanlış yerde arıyorsak? o zaman ne olur? ne bileyim, bu kadar kendim olmama rağmen bunu kabul edemiyorum, makul değil. evet, belki hayat adil değil ama sürekli boşlukta, yalnız, zaman hızlıca akarken kapılıp gitmek de pek yaşamak değil gibi.