son iki haftadır hayatımda öyle şeyler oluyor ki ve benim bunları anlatacak/anlatabileceğim hiç kimse olmaması kilitledi beni. zaten anlatacak olsam da anlatamam herhalde, hiç benden beklenen şeyler değil. böyle bi (her ne kadar telaffuz etmek istemesem de) basitlikler, her gün ayrı birine vurulmak falan. burayı ağlama duvarına çevirmemek ya da paylaşımı abartmamak için tutuyorum. çocukken birkaç sefer günlük yazmayı denemiştim ama başarılı ve sürekli olmamıştı, sanırım bu sefer bunları bir şekilde ifade etmem gerektiği için yazacağım ne-nasıl olursa. son 1,5 yıldır türlü türlü şeyle baş etmişken bu sıralar kendime inanamıyorum, kendimi öyle bir aştım ki.

bir de çok alakasız bi durumda, öyle bi etkilendim ki birinden... hem de hiç beklemezken. ama allah kahretsin her zamanki gibi erkenden çenem ile yine baştan kendimi yaktım. hakikaten bravo bana!