son 2-3 hafta beni epey şaşırtıyor. aslında birçok insana göre belki normal sayılabilecek düzeyde gelişmeler ancak benim için, duygusal anlamda hiçbir şey yaşamamışken garip geliyor. her senaryoyu, her ihtimali saniyeler içinde hesaplayan birisi olarak ''akışına bırakmak'' pek benim olayım değil. adam öylesine bir kahve içmekten el tutuşmaları, masum öpücüklere falan geçiyor-ki ben açık bir şekilde şu sıralar sadece ''takıldığımı'' söylerken.

sonra neyse, bundan bir gün sonra yabancı bir dating sitesinde (nasıl olduysa) kendimi aşıp ilk adımı atıp bir adama ''dövmelerin baya cool'' dedim. oradan laf lafı açtı, yarım saat sonra bayağı elimizde olsa birimiz atlayıp gelecek, öyle bi şeye dönüştü. ben yine her zamanki gibi aşırı gerçekçi olmaya çalışsam da bildiğin 2 saat sonunda gerçekten bi ''the one'' muhabbeti döndü. yaş farkı, ülkeler vs hepsi o güzel cümlelerin yanında uçup gitti. bildiğin skype'ta ölüyoruz karşılıklı. düşün, 2 saat önce birbirimizden haberimiz yok, belki ben yazmasam hiç olmayacaktı bile. ben ısrarla bunun belki bu kadar ''o'' kişi muhabbeti vs olmadığını, bir kapılma olmayabileceğini söylesem de ne karşıdan öyle bir tepki aldım adam bana gelmiş yıllardır aradığım sensin diyor, mavi mavi gözlerini açmış bakıyor. ben eriyorum orada, içimden ''kendini bu sefer akışa bırak'' dedim sonunda.

yıllarca hep bir amerikan romantik komedisi tadında, biraz epik biraz masalsı bi aşk-ilişki yaşacağımı sanıyordum. sanırım da ilginç bi şeyler oluyor. ben finallerdi, okulu bitirmeye çalışmaktı derken öyle bir yerden, öyle bir zamanda geldi ki... evrenin gerçekten çok ilginç bir mizah anlayışı var; daha dün bağcılar'a damat gidecekken şimdi güney afrika'ya yol gözüktü... kısmet.