herkes bir şekilde hayata tutunurken, ben her seferinde duvara tosluyorum. evet itiraf etmek istiyorum, kıskanıyorum hemde çok kıskanıyorum sözlük. hayatının düzgün bir seyri olan insanları gördükçe irrite oluyorum, anı yaşayamıyorum. tek istediğim elimde kokteylim bir sahilde uzanmak ve güneşin tadını çıkarmakken, gereksiz şeyler için zamanımı öldürmekten bunaldım. eskiye özlem duymuyorum ve her şeyin yaşanması gerektiği gibi yaşandığına inanıyorum ama zaman döngüsünün içinde ne zaman iyi hissedeceğim diye düşünmeden de edemiyorum.